Loopvogel-terreur

Afgelopen week had ik een ekster in huis. Een nieuwsgierig jong dat mijn openstaande deur van de bijkeuken had gevonden. Ik heb de achterdeur regelmatig “op de haak” zodat ons hondje naar buiten kan lopen als ik in een digitale vergadering zit. In de bijkeuken fladderde en stuiterde de kleine ekster met glinsterende blauwe ogen. Vanwege het ontbreken van een lange staart, was echt vliegen nog geen optie. Buiten krasten en snauwden pa en ma ekster.

Het was nog een hele toer om het beestje naar buiten te krijgen. En onze hond deed er een schepje bovenop, glipte naar de bijkeuken en joeg de ekster de woonkamer in. Ik sloot ons hondje op en vreesde voor vogelpoep op mijn witte gordijnen. De kleine zwart-witte brutale gast liet zich niet zomaar weer naar buiten jagen. Dat kwam deels door de opstakels in de woonkamer die straks mijn keuken gaan vormen. Uiteindelijk werkte de werp-de-handdoek-op- de-vogel-truc en kon ik de vogel met handdoek en al buiten afleveren. Pa en ma waren “not amused”.

Het gemopper hield nog een geruime tijd aan en toen werd het stil. Ik zette de deur weer op de haak. Tot mijn verbazing was binnen een uur dezelfde ongenode blauwogige gast in de bijkeuken. De hond sprong als een malle door de woonkamer. Het circus was weer compleet. Dit keer lukte het me om de ekster vanuit de bijkeuken naar buiten te krijgen. Pa en ma ekster zaten te krassen op de tuintafel. De zonnebloemen die ik in een potje op de tuintafel aan het opkweken was moesten het ontgelden. De hele tafel lag vol aarde. De zonnebloemen hielden zich aardig, maar bungelden met hun blote voeten in het potje.

De ekster rende de afgelopen dagen steeds kriskras door de tuin en verschool zich achter de betonnen kip, de pioenroos, de aardbeienplanten of de verschillende laurierstruiken. Onze afgesloten tuin werd een veilige vogelbubbel om op te groeien en het had echt iets vermakelijks. Pa en ma kwamen regelmatig eten brengen en deden zich tegoed aan het water in het vogeldrinkbakje. De hond durfde alleen af en toe wel naar buiten als pa en ma ekster uit beeld waren en luisterde goed, liet de jonge ekster met rust. Maar waren pa en ma ekster in de tuin, dan was dat niet zo slim en deden we dat niet.

Kennelijk hadden de ouders op enig moment een stukje piepschuim ingevlogen en de drie vogels pikten het helemaal stuk. Een lokale sneeuwbui op mijn grasveldje, een heel gedoe om het weer op te ruimen. Het Franse boomschors lag en ligt niet meer tussen de planten in mijn borders, maar op de tegels. Waar ook stukken daklood (welke buur heeft straks lekkage?), verpakkingen en allerlei types mos, waarvan de herkomst onbekend is, neergedaald zijn. Bladeren van de twee parasolbomen worden zo nu en dan versnipperd tot natuurlijke confetti. Het lijkt wel een festivalterrein zonder testen voor toegang. Ik raap elke dag echt de meeste gekke onderdelen op.

Mijn bescheiden achtertuin wordt zo dus al dagen onder handen genomen door deze hooligans en de schattigheid is er zo toch allerzins wat vanaf. Geen enkele andere vogel waagt zich meer in onze tuin. Zelfs de gezellig kwetterende mussen nemen onze tuin niet meer mee in hun dagelijkse visiteronde. De hond laat ik, als pa en ma ekster er zijn, toch maar via de voordeur naar buiten voor de grote ronde. Ik hoop maar dat de ekster snel in staat is om te vliegen en mijn tuin veilig kan verlaten, het wordt bijna verleidelijk om de poortdeur open te laten staan. De buurtkatten staan al op het pad naast mijn huis te wachten voor de poort….ik krijg het niet over mijn hart.

Elk ding is er één!

Omdat ik twee kinders op de wereld heb gezet, draag ik dus niet bij aan de verkleining van de wereldbevolking. Ik maak me wel zorgen over de wereld waarin we leven en het klimaat. Om het allemaal goed achter te laten voor de kinderen en eventueel ander en- of andermans nageslacht val ik denk ik wel onder de categorie mens die bewuste keuzes maakt.

De auto is hybride, de bodem onder mijn huis is door mij geïsoleerd, ik heb heel bewust een groene tuin (wat echt wel scheelt in de warmte) met iets dat op gras lijkt en volle borders. En we zijn uiterst spaarzaam in het verbruik van gas en Electra. In de keuken is het gas afgekoppeld, maar ik beschik bijvoorbeeld dan weer niet over zonnepanelen, de nieuwste kozijnen met ultra geïsoleerd dubbelglas. En ook de cv/ketel is nog gasgestookt. Hoewel we een hoekhuis hebben, verbruiken we minder dan een eenpersoonshuishouden in een tussenwoning. Dat maakt ook dat ik me bij dat alles comfortabel voel en ook niet direct de noodzaak voel die laatste zaken aan te pakken.

Toegegeven, mijn game-, youtube-etc.-pubers doen me af en toe even op de meter tikken om te kijken of er niets mis is, want ze lijken er soms mee vergroeid. En wat te denken over de steeds weer opkomende bergen (onnodig) wasgoed die de machine – zij het op lage temperaturen- weer schoon wast.

En ook al is onze vleesconsumptie beperkt, die avocado´s waar de kinderen zo gek op zijn, groeien natuurlijk niet in Nederland, ook niet als ze biologisch zijn. Maar door ook in het eten bewuste keuzes te maken dragen we toch ons steentje bij. Elk ding is er één, vind ik dan. In de toekomst zou ik nog graag de andere aanpassingen doen die nu uitblijven.

De kracht van eenvoud

Ondanks dat we vaak denken dat iemand een vaststaand karakter heeft, gedragen mensen zich in verschillende contexten anders. Iemand is heel anders op het werk, dan thuis of in de sportschool. Maar ook in de rol van kind, ouder of als partner. Eigenlijk heb je als mens een heel repertoire in gedrag en schakel je steeds per situatie over op ander gedrag. Mensen zijn dus heel contextgevoelig zoals dat zo mooi heet.

Gedrag wordt daarmee bepaald door de relatie waar je in zit. Het gaat daarom niet om de individuen, maar om de relatie waar de individuen zich in bevinden. Het mooie is dat mensen vrij flexibel zijn in gedrag. Er is wel een soort tendens in gedrag, maar die is niet vastgeschroefd. De systemen waar je deel van uitmaakt laten die flexibiliteit al zien. Zodra de omgeving verandert, de context verandert of het beeld om iemand heen verandert, zijn mensen in staat ander gedrag te laten zien.

Ik vind dat heel hoopvol omdat dit zoveel mogelijkheden biedt. Niet voor niets zeggen mensen `Je kunt de ander niet veranderen, maar jezelf wel`. Dat geeft eigenlijk het hele voorafgaande verhaal weer in één -toch best wel- bekende zin. Als je je verdiept in de ander, je excuses krijgt, je snapt waarom iets zo is gegaan, dan gebeurt er iets in de relatie. Er verandert daar iets in. Dan merk je “Heej, net kon ik nog iets niet, maar nu wel!”.

Iedereen leeft met eigen beelden, je eigen setje waarheden, die -welke waarheden het ook zijn- zeer discutabel zijn. Het is jouw bril waardoor je kijkt naar de wereld en daarmee legitimeer je je eigen gedrag. Gedrag begint altijd met een (on)uitgesproken legitimatie. Gevoelens die mensen naar elkaar hebben, kun je wegnemen als de legitimatie anders wordt en als je meer weet over de context van de ander. Maar ook als je zelf aan de ander durft bloot te geven waarom je iets doet. Je gaat dan weer terug naar waar het om ging, wat er toe doet. De kracht van eenvoud die soms wel heel complex is verpakt.

Opladen

Het was zaterdag ineens heerlijk koeler. En dat kwam goed uit omdat ik had afgesproken om te gaan wandelen met vrienden die hier in de buurt op vakantie waren. Om 10.30 zouden we elkaar treffen op het weggetje bij het begin van het Mammoetpad, wat ik al eens eerder heb gelopen en zo vol lof over schreef. Toen vroor het en nu is het het tegenovergestelde.

De vrienden stuurden twee dagen ervoor een adres van het startpunt met de vraag `Bedoelde je dit?”. Ik keek ernaar en dacht, ja klopt dat is het Mammoetpad bij Exloo. Het adres stond bij Borger, maar heej, dat ligt bij elkaar. Mammoetpad is Mammoetpad, toch?!

Toen ik aan kwam rijden zag ik weinig bekends van de andere wandelingen. Ik zette de auto even aan de kant en zocht op mijn telefoon. Tegelijkertijd reed een rode auto me tegemoet die ik herkende als die van de vrienden. Wat een leuk weerzien! Blijft gek dat je elkaar geen knuffel kunt geven. Ik legde uit dat het me niet bekend voorkwam en we redeneerden dat er wellicht ook een ander startpunt kon zijn. We parkeerden daarom de auto’s op de parkeerplaats en gingen op pad.

Toen we een stukje liepen, voelde het niet goed. Dit was wel heel erg een fietspad en niet zozeer een wandelpad. Ik zocht nog even op waar ik de vorige keer gestart was en we besloten daar toch maar even met de auto naartoe te gaan…..en maar goed ook! Dat startpunt lag 13 km verderop! Er bleek een fietspad te zijn dat Mammoetpad heet en een wandelpad. We konden er wel om lachen!

De valse start had geen invloed op de rest van de dag. Eenmaal op de juiste plaats genoten we van het elkaar weer zien en spreken, de wandeling, de zwoele wind en de prachtige kleurrijke natuur. Ik wist van de vorige keer dat het geen 5 km was zoals op de website wordt aangegeven, maar 8,6 km. Dat vind je vooral terug in de commentaren van mensen die na 5 km toch een 3,5 km een kind getild hebben…. Je moet er niet aan denken met de warmte!

Na afloop besloten we in Exloo gezellig op het terras te gaan zitten. Het was voor mij de eerste keer weer dat ik weer uitgebreid op een terras wat heb gedronken en gegeten. De lunch was van goede kwaliteit en echte verwennerij. Het was heerlijk allemaal en de tijd vliegt voorbij op zo’n moment.

Tegen het einde van de middag namen we afscheid en gingen we ieder weer naar huis, danwel naar de camping. Echt een cadeautje zo’n dag. Wat kun je daar van bijtanken!

Prik

Vanochtend was het ineens zover. Ik had net in vergadering tegen mijn collega´s gezegd dat ik benieuwd was wanneer ik aan de beurt kwam. Tegen het einde van de vergadering kwam er de melding dat door alle mensen die in 1978 en 1979 zijn geboren vanaf 11.30 uur een afspraak gemaakt kon worden voor een vaccinatie.

Het was nog net niet zo laat toen ik het al probeerde. Maar ik moest toch echt nog twee minuten wachten. Het inloggen etc. was zo gepiept. Over 5 dagen mag ik al, weliswaar een paar plaatsen verderop, maar ik vind het prima. En dan in juli weer. Het is bijna gek dat straks na de zomer de wereld weer op een andere manier rustig zou kunnen zijn.

Ondertussen is het nog zo´n week of 5 tot aan de zomervakantie. Volgende week begint het thuistesten voor puberzoon. Puberdochter hoeft nog niet en vreesde zo voor na de zomer, wanneer zij ook op de middelbare zit. En nu, nu hoorde zij de berichten dat alles ook weer normaal kan zijn. Ze huppelde vanmiddag op het paadje aan de zijkant van het huis, toen de hond door haar werd uitgelaten.

Groen als gras

Ergens in de afgelopen weken wisselde de trampoline van eigenaren. Die had sinds het begin van onze tijd in dit huis pontificaal in de tuin gestaan en kreeg nu een mooi plekje bij een collega met jongere kinderen. Mijn lieve pubers maakten er namelijk steeds minder gebruik van en voor mij was het een hoop schuifwerk als ik het gras moest maaien, nou ja gras…

Dat gras was er niet al te best aan toe. Ik ben geen echt sproei-mens bij droog weer en zo heel regelmatig wordt dat gras ook niet gemaaid. Afgelopen zomer kwamen we terug van vakantie en was het gras helemaal geel. Het mos wat navenant aanwezig was, was dat ook. Maar dat mos bleef en het gras bleef uit. Dat betekende werk aan de winkel… wat ik steeds uitstelde.

Nu de vogels voor hun nestjes dankbaar gebruikt hebben gemaakt van het vele mos dat verkrijgbaar bij ons was/is, werd het de afgelopen weekenden tijd om flink te verticuteren. Paardenbloemen uit te steken. Kalk te strooien en nog eens paardenbloemen uit te steken. Opnieuw kalk te strooien en nieuw graszaad met potgrond te verdelen om het wat af te dekken.

Al met al een inhaalslag in tuinliefde waar je u tegen zegt. De regen laat het graszaad goed groeien. En hoewel menigeen klaagt over het weer en de temperaturen, denk ik dat het echt wel goed is voor de tuin. Her en der komen de sprietjes op.

Fingers croissed.

Penicillin

Toen ik nog niet zo lang blogde volgde ik het blog van Antoinette Coops. Zij was de liefde gevolgd en in Veneto gaan wonen en woont daar nu nog met haar geliefde en gezin. Op haar blog schreef ze over haar ontdekkingen op kookgebied en met mooie muziek en verhalen erbij. Na een grote golf van griep kookte ze Penicillin, een kippensoep met kruiden en groenten. Een echte krachtsoep die mensen op de been brengt. Als ware het penicilline. Het blog van Antoinette is inmiddels afgeschermd en alleen toegankelijk voor een select gezelschap. Maar ze heeft wel twee fantastische kookboeken geschreven, die je gewoon kunt bestellen. Een ervan is “Mangiano”.

Ik meende daarom dat Penicillin een Italiaans gerecht was, maar als ik op google zoek, wordt het aangeduid als een Joods recept. Hoe dan ook, een krachtige (vleesgetrokken) soep werkt bij griep en verkoudheid. Het verkwikt en maakt de luchtwegen vrij. Het past ook helemaal bij mijn voorliefde van ouderwets koken en stoven.

Hoewel de gerechten vaak bepaald niet caloriearm zijn, bevatten de gerechten veel goede stoffen. Vleesgetrokken soepen bevatten carnosine, een krachtige anti-oxidant die in spieren en hersenen voorkomt. Carnosine daalt in het lichaam naarmate je ouder wordt. Vandaar dat mensen die heel bewust bezig zijn met longetivity vaak carnosine slikken. Mede omdat het de suikerspiegel helpt. Nou ja, zoek maar eens op zou ik zeggen.

Om er weer bovenop te komen kookte ik gisteren geen kippensoep, maar rundvleessoep van schenkels. In de supermarkt kun je soeppakketjes kopen met een mergpijpje. Persoonlijk vind ik de prijs naar verhouding te hoog, de kwaliteit matig en de mergpijp nogal klein. Schenkels (mergpijp met vlees eraan) of stukjes ossenstaart hebben veel meer te bieden in goede stoffen en vooral in smaak. En zijn per saldo vele malen goedkoper.

Een tijd geleden kwam ik erachter dat mijn buurman van vroeger (toen ik nog een klein spaarmeisje was), al geruime tijd een eigen vleesservice was begonnen op het industrieterrein en dat je vooraf kunt bestellen. In het assortiment zitten ook schenkels voor nog geen 5 euro per kilo. Ik kocht meteen een paar kilo, die ik hier in de vriezer stopte. Vandaag ging het laatste deel eruit en met een lepel azijn in de snelkookpan. Na de garing verwijderde ik de mergpijpjes en niet eetbare delen en sneed ik het vlees in stukjes en deed het terug in de pan.

Ik sneed en hakte de groente (stronk van de broccoli, prei, ui en wortelen) die ik nog had fijn en voegde dit met een zakje soepgroente met veel peterselie uit mijn vriezer toe aan het gegaarde vlees en vocht en voegde nog een liter extra water toe. Samen met een paar peperkorrels, thijm en rozemarijn en wat zout (naar smaak) liet ik dit goed trekken.

Inmiddels was de 3,5 liter soep verrukkelijk en krachtig geworden. Gisteren heb ik echt genoten van twee volle kommen. Eigenlijk soep zoals mijn moeder dat maakte (met groente uit onze eigen tuin en vlees van de buurman gekocht). Zondagavond eten we hier thuis allemaal van. De rest gaat in soepkomporties in de vriezer. Fastfood van kwaliteit.

Het zou toch niet dat…

Na een heerlijk dagje fietsen, zon, zee en strand met de pubers, was er in de loop van de nacht ineens van alles aan de hand. Het zweet brak uit, de keel deed zeer en overal pijn, dat werd niet fijn. En bovenal de zorgen om wie je (hoewel volgens de regels) wel en niet hebt ontmoet in de dagen voordat je naar dat strand ging. Het zou toch niet dat…

Dat werd dus (weer) testen en de verlossende uitslag volgde de volgende dag en was zeer positief, want negatief. Yeah! En tegelijkertijd is het onbekende virus dat je kennelijk wel hebt er nog steeds en dat valt dan niet mee. De pubers namen mijn inmiddels ontstane doofheid en schorheid genadeloos op de hak en ik kon daar hartelijk om lachen, maar dat lachen deed dan weer wel (keel)pijn!

Dat herstellen ging en gaat ook nog niet zo vlug. Verschillende fases volg(d)en elkaar op. Steeds twee stappen vooruit, een stap terug. Ondertussen kwam de bevestiging dat de vervolgopleiding volgende week in aangepaste vorm toch door mag gaan. Daar wordt een mens blij van ( want behoefte aan groei en iets nieuws), maar ik realiseer me dat je dan dus wel echt fit moet zijn. Bij verkoudheid blijf je immers thuis.

Fingers crossed.

Le chien

Onze lieve hond wordt oud gelukkig. Hopelijk ook gelukkig oud. Is oud. En dat brengt ongemakken met zich mee. Ze moest over op nieuw voer. Beter voer. Voer zonder graan. Met alleen fruit, groente en vlees. Voer voor oude volwassen hondjes.

En zo geschiedde. Een vermogen voor 2 kg voer en een zakje koekjes. Maar…daar waar de gretigheid, de eindeloze honger altijd was, staat ze nu voor haar bak te kijken naar de inhoud. Van de bak naar mij. Van mij naar de bak. Van de bak weer naar mij. Neemt met lange tanden een brokje uit het bakje alsof het een spruitje is. En ik geloof het als je zegt dat ze liever het spruitje had gehad. En dan kijkt ze naar mij alsof ze wil zeggen “Hmm lekker gekookt mam!”, er niets van meent en bovenal de lieve vrede wil bewaren. Niet wil teleurstellen.

Och gossie.

Glimlachen

De dagen wissel(d)en zich steeds af met wat regen, zon, hagel, vorst en lichte sneeuw. Ik laaf me steeds aan de zon in mijn koffiepauzes, tijdens wandelingen en bij het werken in de tuin. Ik geniet van de planten die in bloei staan en de tulpen die zichzelf beschermen bij buitjes en de nachtelijke kou door de knoppen dicht te laten gaan. Zodra er ergens in huis een zonnestraal door het venster naar binnenkomt ligt onze hond erin. Het deed me allemaal glimlachen.

Het boodschappen doen deed me glimlachen. Ik mijd elke vorm van drukte, maar je ontkomt er niet aan als je net in de winkel komt en er een hoos aan mensen direct daarna hetzelfde idee hebben. Sta je toch ineens met heel veel mensen in een beperkte ruimte terwijl elders in het land op diverse locaties test- en fieldlabs/ evenementen zijn met een testverplichting voor en na het betreffende evenement dat zich in sommige gevallen ook nog eens in de frisse buitenlucht bevindt.

Zoonlief heeft een toetsweek waarvoor de school een locatie heeft gevonden vlakbij het vliegveld. Op school is te weinig ruimte om de toetsen corona-proof plaats te laten vinden en zodoende is de uitwijk-locatie een leegstaande autoshowroom. Op datzelfde bedrijvenpark is in een andere autoshowroom de lokale teststraat gevestigd. En in het oude kantoorpand van het netwerkbedrijf waar mijn vader heel wat dienstjaren op heeft zitten is sinds deze week een vaccinatie-locatie geworden. Voor mijn vader, die als eerste van de familie geprikt mag worden, ook even een moment om te glimlachen. Ik herinner me nog de bouw en de opening van het pand. Voor mijn vader erg leuk om even weer binnen te kunnen kijken. Wie had dat ooit gedacht!

Dochterlief gaat op kamp met school. Groep acht maakt dat ze nog sneller groeit en zich groot voelt. Haar pubertrekjes bevestigen het nog een beetje meer. Dat is soms best even pittig, maar dan ineens komt dat kleine meisje dat nog steeds in haar zit tevoorschijn. Komt ze op de bank tegen me aanhangen zoals ze altijd doet. Knuffel ik haar en moet ik glimlachen. Rijkdom!

En waar heb jij deze week van moeten glimlachen?