Kruidkoek

Mijn moeder bakte vroeger op zaterdag vaak kruidkoeken. Ik mocht dan helpen en ik zat natuurlijk te wachten om de gardes en de beslagkom leeg te snoepen als het mengsel al in de vormen was gegoten.

Het recept bestaat uit 500 gram bloem, één theelepel bakpoeder, 350 gram donkere basterdsuiker, 0,5 liter yoghurt, half kopje water, twee theelepels koekkruiden en een beetje boter om de koekblikken mee in te vetten.

Vet de blikken in en verwarm de oven voor op 160 graden. Meng alle andere ingrediënten door elkaar en voeg scheutje voor scheutje een beetje water toe zodat het een dikkig beslag wordt. Verdeel dit over de twee bakblikken ( ik gebruik er twee van Wenker, formaat 25cm x7cm) en doe de blikken in de voorverwarmde oven. In 55 minuten zijn de koeken klaar. Eventueel even checken door er met een saté-prikker in te prikken. Als deze schoon uit de koek komt, is de koek gaar. Direct uit de vorm halen.

Je kunt het ook maken met karnemelk. Dan hoef je waarschijnlijk geen of nauwelijks water toe te voegen.

Foto volgt nog. Als de editor meewerkt.

(On)rustig

Er gebeurt van alles in de wereld, maar onze wereld is nog nooit zo klein geweest. Onze bubbel bestaat echt maar uit weinig mensen en de dagen gaan rustig door. Het dagritme geeft houvast. Samen in rust ontbijten, koffiedrinken, lunchen, theedrinken en avondeten. Allemaal zijn we thuis aan het werk. De kinderen aan het schoolwerk en ik aan mijn betaalde baan. Tussendoor laat iedereen een keer de hond uit en wandelen we elke dag nog een extra blokje om zodat we in beweging blijven. En ‘s avonds zijn we ook allemaal best moe.

Ik probeer het leuk te houden door veel variatie aan te bieden in de maaltijden en samen dingen te maken. In de weekenden afwisselende wandelingen in de omgeving te maken, te lezen, een spelletje te doen, maar ook door ruimte te laten in de invulling van de tijd na al het werk. Wat klussen in huis leidt mooi af.

Ondertussen maken we via het nieuws mee wat er verder gebeurt in de wereld, wat in feite in het grootst mogelijke contrast staat met de serene rust in onze kleine, kleine wereld. Ik las ergens dat er nu zoveel gebeurt dat het nu het moment is om iets naar buiten te brengen waar je liever geen media-aandacht op vestigt. Puur en alleen omdat het nu zoveel minder opvalt.

De bestorming van het Capitool in de VS, de val van het kabinet als gevolg van de toeslagenaffaire, demonstraties tegen de maatregelen, vaccinatieproblematiek. Britse, Zuid-Afrikaanse, Braziliaanse en zelfs Russische varianten van het Coronavirus die hele naties nog langer lamleggen. En de aankomende verkiezingen. Waarschuwingen van de ECB aan banken over het uitkeren van dividend vanwege de verwachtte hausse aan faillissementen. Over staatssteun aan zo’n beetje elke groep mensen. Vergeten groepen mensen. De enorme hausse aan uitzettingen in de VS van mensen die hun schulden niet meer kunnen betalen….

Ik sluit mijn ogen niet, maar laat de wereld van mijn kinderen voorlopig liever zo klein dat het te behappen valt en tegelijkertijd niet verstikt. Ik kies voor rust en laat de onrust buiten.

Wandelweekenden

Doordeweeks wandel ik graag in onze woonplaats. soms gaat er een puber mee, soms wandel ik alleen met de hond. Omdat we aan de rand van het centrum wonen en het in de weekenden best wel druk is, gaan we in de weekenden steeds op zoek naar een wandeling in de diverse bossen en heidevelden in de omgeving. Het is heerlijk om je eigen omgeving zo steeds meer te ontdekken.

Vorige week wandelden we al bijtijds in Exloo, op de Hondsrug. We liepen het mammoetpad van 7,5 km. En omdat we zo vroeg waren, waren er nog weinig auto’s op de parkeerplaats en weinig mensen op het pad. Wat een leuk pad is dat! Heel gevarieerd. Het was net als dit weekend koud en een muts en handschoenen waren verre van overbodig. Het pad laat met informatiebordjes zien dat er nog veel overblijfselen uit de ijstijd te vinden zijn. Halverwege de wandeling gingen we aan de warme chocolademelk en een broodje, dat deed ons goed.

Het laatste stuk van het pad gaat over in het sabeltandpad, dat door het bosje leidt, naast een recreatiepark. Dat was wel even druk. Dat pad heeft allerlei leuke speeltoestellen onderweg zoals een kabelbaan, balken om balancerend overheen te lopen, touwen en bruggetjes. Het zag er erg leuk uit, maar inmiddels zijn/ voelden de pubers te oud voor dit soort dingen en daarnaast waren er steeds mensen bij de toestellen. Het was dus ineens best wel druk en we probeerden om met een grote boog om de mensen heen te gaan.

Beide kinderen waren moe maar voldaan na de wandeling en gaven aan dat we dit nog wel eens kunnen gaan doen de aankomende periode. Aanrader dus!

Op zondag liepen mijn oude buurvrouw en ik in alle vroegte weer “ons rondje” van 6,5 km in Echten, het Dwingelderveld. Het had toen nog harder gevroren en de bladeren knisperden niet, maar knapperden zelfs onder onze voeten toen we de auto uitstapten. Op de parkeerplaats was nog maar 1 andere auto en verderop stond een klein oud campertje. Zou daar echt iemand tijdens deze koude nacht in gekampeerd hebben?

De prachtige heide velden waren wit uitgeslagen. En bij het eerste veld kwamen we de vermoedelijke eigenaren van het campertje tegen, op hun buik tussen de witte pollen pijpestro in het heideveld. En met verschillende camera’s met grote lenzen. Ze vielen enorm op omdat ze enigen waren die niet wit waren, maar groen. Het had iets grappigs om ze zo te zien liggen.

Al gauw hadden we een vermoeden waarom die mensen daar lagen. Tijdens de wandeling zagen we, in tegenstelling tot andere keren dat we er waren, goudhaantjes. Niet één, niet twee, niet drie, maar ongewoon veel. Het goudhaantje is een minivogeltje van max 8,5 cm, het kleinste vogeltje dat in Europa te vinden is. En het wordt gekenmerkt door een geel streepje op zijn kop, vliegensvlug vliegt en hipt het van de ene struweel naar de andere. Prachtig!

Dit weekend staat er een wandeling in Ommen op het menu. Ook weer vroeg. Dat wordt extra warm aankleden, want het wordt steeds kouder!

Kansen in 2021

Alles wat je aandacht geeft groeit. Ook aankomend jaar zal er nog een periode zijn van afstand tot elkaar, waarbij de angst bestaat elkaar uit het oog te verliezen. Maar het is (ook) een mooie kans om (een gevoel van) verbondenheid te laten ontstaan. Iets dat je samen meemaakt, dat je deelt, verbindt. En als je elkaar aandacht geeft door echt te luisteren naar elkaar, verbindt dat. Je zet de ander in zijn of haar kracht door oprecht naar de ander te luisteren en daar groei je zelf ook van.

Luisteren heeft iets passiefs, net als loslaten. Iets niet meer doen door iets te doen. Of/en iets doen door iets niet meer te doen. Het is actief-passief en passief-actief tegelijkertijd. Dit geldt gek genoeg niet voor wachten, dat passief klinkt, maar gelijk staat aan iets verwachten. Iets stopt tijdelijk tot het verder gaat. Bij echt luisteren, wordt het stil, rustig en kalm in jezelf, open je de ander en tegelijkertijd ook jezelf. Laat je allebei wat los en ben je allebei opmerkzaam. Ben je verbonden.

Loslaten betekent niet letterlijk “je handen er vanaf trekken”, maar vertrouwen. Als de ander echt luistert, dan vertrouw je de ander dat toe wat er bij je speelt. De ander vertrouwt jou als je echt luistert. Andersom geldt ook dat vasthouden (controleren) gebaseerd is op wantrouwen. En wantrouwen is gebaseerd op angst. Loslaten wordt dan verliezen. Er valt daarom veel te winnen als je leeft vanuit vertrouwen door te (beginnen met) luisteren.

Tijdens een aantal cursussen en coachingstrajecten via mijn werk kwam het volgende bewerkte gedicht van Leo Buscaglia steeds weer op mijn pad. Het gaat over het luisteren met aandacht.

Luisteren

“Als ik je vraag naar mij te luisteren en jij begint me adviezen te geven, dan doe je niet wat ik vraag.

Als ik je vraag naar mij te luisteren en jij begint mij te vertellen waarom ik niet iets niet zo moet voelen zoals ik het voel, dan neem je mijn gevoelens niet serieus.

Als ik je vraag naar mij te luisteren en jij denkt dat je iets moet doen om mijn problemen op te lossen, dan laat je me in de steek, hoe vreemd het ook mag lijken.

Dus alsjeblieft, luister alleen maar naar me en probeer me te begrijpen.

En als je wilt praten, wacht dan even en ik beloof je dat ik op mijn beurt naar jou zal luisteren.”

Leo Buscaglia

Misschien een beetje zwaar op de maag aan het begin van het nieuwe jaar. Maar hopelijk wordt me dat vergeven. Ik wens een ieder een gezond, mooi en in liefde verbonden 2021 toe!

Knieperties, knijpertjes, nieuwejaarsrolletjes etc. volgens recept van mevrouw De Boer.

Afgelopen maandag wandelde ik met de buurvrouw en die vertelde dat ze het wafelijzer, dat nog van haar moeder is geweest, van zolder had gehaald en dat ze vandaag of morgen knieperties (wafeltjes) ging bakken. Het recept zat nog op een los vettig geworden papiertje in de doos en ze rakelde zo het recept op omdat de ingrediënten in vaste verhoudingen stonden. Er stond op dat het ging om het recept van mevrouw De Boer. Hoe heerlijk, die nostalgie!

Het deed me denken aan vroeger toen ik samen met mijn moeder knieperties en nieuwjaarsrolletjes bakte. We hadden een bruine bus en daar gingen de platte wafeltjes in. Zeker 200 waren het er (zonder te overdrijven). Een heel aantal (kwam niet in die trommel terecht, maar in een Tupperware bewaardoos) rolden we zodra ze uit het ijzer kwamen direct om de steel van een houten lepel tot rolletjes op. Mijn moeder was daar beter in dan ik, want zij had vuurvaste vingers en ik (toen nog) niet. Die rolletjes werden opgegeten met slagroom erin.

Om het goed uit te leggen: een kniepertie is een zoete, dunne, knapperige wafel die traditioneel rond de jaarwisseling wordt gebakken en gegeten in Salland, Achterhoek, Twente, Groningen, de kop van Overijssel en Drenthe. Vroeger werden die in smeedijzeren knijpijzers boven het haardvuur of in de kachel gebakken. En later en nu nog steeds in een elektrisch wafelijzer. Op braderieën en bij aangelegenheden voor goede doelen kun je vaak een zakje van 10 stuks kopen voor € 1,25 of € 1,50.

Mijn vader en mijn kinderen zijn er gek op. En als mijn vader ze ergens kan kopen, koopt hij ook steevast een zakje voor zichzelf èn een zakje voor ons. Omdat mijn vader 31 december jarig is en je als kind echt niet meer weet wat je de beste man moet geven, bedacht ik me al lopende met de buurvrouw dat het leuk zou zijn om naast de geijkte cadeaubon een grote voorraad knieperties voor hem te maken en aan hem te geven.

Zelf heb ik ook een wafelijzer, maar dat heb ik echt al jaren niet gebruikt. Ik had er laatst nog aan gedacht om zelf te gaan bakken, maar ik moest nog steeds aan mijn vader vragen of hij nog ergens het recept van mijn moeder kon opsnorkelen. Nu de verhoudingen zo duidelijk bleken te zijn, bedacht ik me dat ik alles in huis had om het te kunnen maken. Mooi op tijd voor de verjaardag van mijn vader.

Met de kinderen zou ik die middag in de tuin werken om de dooie boel wat op te ruimen en in de groenbak te doen. Ik stelde voor dat ik buiten de wafeltjes zou bakken en dat zij ondertussen in de tuin aan de slag gingen. Maar ik kon ook wel wat wafelbakkers gebruiken, dus we keken even aan hoe dat zou gaan verlopen.

Samen met dochterlief begon ik aan het beslag en we smolten de boter en voegden de andere ingrediënten naar verhouding toe en….. het werd een bonk beton waar niets mee te beginnen was. Nu weet ik dat er twee soorten beslag in omloop zijn: een waarbij je balletjes maakt en die in het ijzer doet en een waarbij je een theelepel vloeibaar beslag in het ijzer doet. Met mijn moeder maakte ik altijd een enigszins vloeibaar (kleverig) beslag/ deeg, maar met dit brouwsel was zelfs nog geen balletje te maken en het uiterste van vloeibaar. Dus schakelden we een hulplijn in en belden we de buurvrouw om de verhoudingen te checken. Bij het recept stond kennelijk ook nog dat er een kopje water toegevoegd moest worden. Dus dat deden we. Het werden twee kopjes water en toen leek het – soort van- goed te zijn om met twee theelepels een dotje deeg in het ijzer te doen. Één theelepel om het deeg te scheppen en de tweede theelepel om het van de theelepel af te krijgen en op het ijzer te laten “vallen”.

Ondertussen had zoonlief (met af en toe wat hulp) buiten de spullen klaargezet zodat we aan het bakken konden. Het ijzer werd warm en de eerste wafels werden na het afkoelen door ons getest. Het was even zoeken naar de juiste hoeveelheden beslag/deeg in het ijzer, de juiste temperatuur en hoe lang ze erin moesten bakken….maar ze werden echt super lekker. Terwijl de kinderen in de tuin het dode blad van de tegels harkten en in de container deden, bakte ik rustig door. Toen het tuinwerkje klaar was, dronken we buiten warme chocolademelk en aten we nog een wafeltje. Ondertussen bakte ik vrolijk door en de hoeveelheid wafels dat uit het deeg gehaald kon worden leek oneindig.

Toen we halverwege het deeg waren, werd het wat stijver en hadden we er (als we er minder water in hadden gedaan) ook balletjes van kunnen rollen. Maar het ging prima met de theelepels. En toen…belde de buurvrouw. Ze was ook aan de slag gegaan en had samen met haar dochter en haar man nog op internet gekeken en de verhoudingen stonden overal toch weer anders. Bij Koopmans stond het recept met minder bloem, waardoor er technisch gezien twee keer zoveel suiker en boter in kwam te zitten. Dat leek me wat veel en te rijkelijk, tenzij je van mierzoete koekjes houdt. Ik gaf aan dat de smaak van de knieperties met de verhoudingen volgens het recept van mevrouw De Boer precies was zoals vroeger. We moesten erg lachen om alle verwarring. Of ze het recept van mevrouw De Boer gevolgd hebben weet ik niet, maar na een flinke tijd buiten knieperties te hebben gebakken, werd het tijd voor ons om naar binnen te gaan. Het werd kouder en ik voelde mijn voeten koud worden.

En dan nu het geteste recept van mevrouw De Boer: Een pakje roomboter smelten in de pan. Ondertussen 1 kg bloem zeven en een pond suiker en twee zakjes vanille suiker toevoegen en goed mengen. De boter een beetje laten afkoelen en aan het bloem/suikermengsel toevoegen. Daarna 5-6 eieren toevoegen en dat alles goed mengen. En daarna twee kopjes water toevoegen. Als je het een uurtje laat staan kun je er waarschijnlijk balletjes van rollen. Maar je kunt het dus ook (eventueel nog iets dunner maken en) direct aan de slag gaan met twee theelepels.

De kosten voor oneindig veel wafeltjes (als je boodschappen haalt bij Albert Heijn) bedragen € 4,45 excl. stroomverbruik van je wafelijzer: € 0,39 patentbloem, 6 eitjes € 1,99, roomboter (ongezouten) € 1,89, 2 zakjes vanille suiker € 0,18.

Uiteraard heb ik later nog gekeken op internet, daar vond ik leuke wetenswaardigheidjes. De platte wafels symboliseren het oude jaar dat zich al heeft ontvouwen. De opgerolde wafeltjes (nieuwjaarsrolletjes) staan voor het nog onbekende jaar dat zich nog moet ontvouwen. De rolletjes worden gevuld met slagroom. De platte wafeltjes lijken te worden gemaakt met dik beslag (balletjes) en de opgerolde met iets zoeter en dun beslag. Ik heb een aantal wafeltjes opgerold en dat ging prima met het beslag dat ik gebruikte. Maar ik stond alleen te bakken en rollen en bakken tegelijk is niet handig. Je moet dan eigenlijk met z’n tweetjes zijn, waarbij de een bakt en de ander rolt. Precies zoals ik vroeger samen met mijn moeder deed.

Voorbij….Vooruit

Gisteravond aten we de restjes van Kerstavond en Eerste Kerstdag op en daarmee was de Kerst “opgegeten”. Het is weer voorbij gevlogen, de Kerst, maar eigenlijk ook wel het hele jaar.

De middag voor Kerst werd er aangebeld en tot onze grote verrassing stonden mijn jongste broer en zijn vriendin aan het begin van het pad naar de voordeur. Ze hadden pal voor de voordeur een leuk pakketje neergezet als Kerstgroet. Iets lekkers van bakker Nollen uit Deventer, wat een verwennerij! Heel even spraken we elkaar, maar ondanks dat ze met z’n tweetjes waren konden ze niet binnenkomen omdat ze nog bij meer mensen iets af gingen leveren, zoals bij mijn vader en ook mijn broer die in Leeuwarden woont. Toen ik de deur sloot, voelde ik hoe ik het mis om gewoon fysiek in dezelfde ruimte contact te hebben met mensen waar ik om geef en binding mee heb. Dat kan niet met telefoontjes en appjes vervangen worden.

Net als alle andere mensen hebben we het Eerste Kerstdag klein gehouden, alleen mijn vader en zijn vriendin kwamen bij ons eten. Wat is het gezellig om het samen met de kinderen goed voor te bereiden. We bakten ( taart), sneden ( groenten en hapjes) en knipten (takjes rozemarijn) heel wat af. Om voldoende ruimte te houden had ik de tuintafel naar binnen gehaald. Toen alles opgedekt was, was het toch een gekke gedachte dat we vorig jaar met de gehele familie aan die twee tafels hadden gezeten, maar zo fijn dat mijn vader nu ook weer bij ons kon zijn. Samen flansten de kinderen en ik die avond het door ons bedachte menu in elkaar en het was goed gelukt en lekker. Van soepje, visvoorafje, hoofdgerecht met kip-parmaham met garnituur, krans van ijs met chocolade tot de koffie met een minipuntje dadelkoek aan toe…het was genieten zo samen. Toen opa weer naar huis was, deden we nog een spelletje, maar eigenlijk waren we te moe.

Samen met de kinderen blikte ik tijdens de restjes-avondmaaltijd op Tweede Kerstdag terug op het jaar. Hoewel ik zelf het gevoel had dat het rustig is geweest, konden we samen heel wat dingen opnoemen waar we dankbaar voor zijn, maar ook dingen die gedaan, gebeurd of geweest zijn. Zo zijn we nog net voor de C-golf naar Portugal geweest, hebben we vakantie gevierd in Leeuwarden en hebben we mogen genieten van Denemarken. Konden we genieten van theater na een lange tijd dat dat niet kon. Hebben we al met al nog best veel geklust in huis (ook al is het huis nog lang niet af), zoals de muur in de woonkamer, de trap, de keuken, enkele kozijnen. Hadden we pech met twee aanrijdingen, een storm die onze schuurdeur verwoeste en natuurlijk het C-virus “an sich” dat ons leven en dat van iedereen zo anders maakte. Ook ontvielen ons een heel aantal vrienden en dat is en blijft een gemis. Mensen die gedurende een bepaalde periode met je meelopen en meeleven. Oprechte vriendschappen die zo ontglippen en je machteloos en tegelijkertijd ook dankbaar doen voelen. Verder gingen school en werk op een andere manier gelukkig gewoon door en leerden we de dagelijkse routine van weleer meer waarderen, maar waardeerden we ook de rust die tot ons kwam. En sloot ik mijn opleiding met goed resultaat af, wat me zoveel inzicht heeft gegeven.

Ook keken we vooruit naar het volgende jaar. Er zijn genoeg leuke, mooie en ook spannende dingen in het verschiet. Zo sluiten we als gezin van drie ook de basisschoolperiode voorgoed af omdat dochterlief naar de middelbare school zal gaan, zonder daar een echt bezoek te hebben gebracht. Moet zoonlief wellicht een beugel (dat is echt ook spannend als puber!). Zal ik het vervolg van de opleiding gaan doen en hopelijk kunnen accrediteren. Een aantal grote dingen in huis zullen worden aangepakt. Hopen we met de nachttrein ( nieuwe verbinding!) naar Wenen te gaan. En hopen we weer “gewoon” naar musea, theater, sport etc. te gaan. Maar bovenal hopen we dat een ieder gezond mag blijven en zijn we dankbaar dat we tot nu toe gezond mochten blijven. Op naar 2021!

Samen Gezond App (Tip!)

Een aantal weken geleden wees een vriendin me op de App Samen Gezond. Het is een soort stappenteller met weekdoelen. De App is van Menzis, waar ik overigens niet verzekerd ben (en ook geen aandelen in heb). Met de App kun je wandelactiviteiten vastleggen en daarmee behaal je punten. Ook werkt de App met weekdoelen, elke week kun je naar het door de App voorgestelde aantal punten streven. In de App wordt rekening gehouden met je conditie en eetgewoontes. En de doelen worden in punten opgebouwd. Zo begon ik bij 25 punten en inmiddels zit ik op 50 punten die ik tot doel heb per week.

Soms vergeet ik de App aan te zetten als ik ga wandelen. Of ik vergeet de App juist uit te zetten als ik gewandeld heb in het bos, waarna ik in de auto stap en de App aan de snelheid “ziet” dat ik valsspeel. De hele wandeling wordt dan niet beloond met punten. Hoe dan ook ….het stimuleert me kennelijk wel om nog even een rondje te gaan lopen zodat je wel de geregistreerde punten hebt en ik mijn weekdoel behaal.

Ook krijg je vragen van een virtuele coach en door de vragen te beantwoorden, krijg je advies en ook een punt toebedeeld. De vragen variëren van hoeveel groenten/ fruit/ noten en/ of peulvruchten je eet en vervolgens krijg je uitleg/ advies over het hoe en waarom.

Met de behaalde punten kun je met korting dingen kopen uit de webwinkel (nog geen ervaring mee, want nog niets nodig) en door je weekdoel te behalen kun je ook wat uitkiezen. Hierbij kies ik steeds voor een cadeaubon van de Hema van € 3,00. Die bonnen kun je een jaar lang eenmalig inzetten en je kunt ze tegelijk inzetten. Zo kun je dus sparen voor iets nieuws dat je past ( ik ga voor een bh).

Bij mij werkt de App goed, maar bij twee vriendinnen iets minder. Dit heeft vermoedelijk te maken met het telefoonabonnement waarbij er beperkt toegang is tot internet en wellicht dat de App om die reden in combinatie met GPS soms niet goed werkt. Als ze de App al thuis opstarten en dan ergens naartoe rijden en dan de activiteit in de App activeren, lukt het wel om te registreren. Bij thuiskomst en verbinding met Wifi zien ze dan wel de punten bijgeschreven worden. Even een weetje dus!

Al met al vind ik de App een aanrader. Even kijken hoe ver ik in 2021 kom!

Welkom op het blog van Spaarmoeder!

Van spaarmoeder.blogspot.com ben ik aan het verhuizen naar spaarmoeder.wordpress.com
Het is nog even uitzoeken hoe alles werkt. Maar binnenkort ga ik over.