Wanneer ik tijdens een wandeling met ons hondje langs de makelaarskantoren van ons plaatsje loop, gluur ik altijd even in de etalages. Die etalages hangen nog keurig vol, maar er is niets te koop. Alles is verkocht en ook in onze contreien wordt ver boven de vraagprijs van een huis geboden. En dat ver buiten de randstad. Op funda staan welgeteld 15 huizen te koop. Maar van vrienden hoorde ik dat als je dan belt, vaak toch al een bod is gedaan.
Woningbezit is sinds de jaren tachtig steeds door de overheid gestimuleerd. Maar op een krappe woningmarkt met een lage rentestand is er een grote kloof ontstaan tussen zij die een woning hebben en zij die geen woning hebben.
De aanhoudende en steeds toenemende tekorten aan geschikte woningen drijven de prijzen nog verder op. Ik las op de site van het ministerie en later in een artikel in het NRC dat er een tekort is van 300.000 woningen.
De rente is tot een historisch dieptepunt gedaald en tegen dezelfde rentelast kun je nu vier keer zoveel lenen als bijvoorbeeld in 1995. De financiële ruimte die zo ontstaat, door lagere maandlasten, drijft de prijzen ook verder op.
Nog niet zo heel lang geleden was de financiële crisis en het kabinet stimuleerde destijds dat buitenlandse investeerders Nederlands vastgoed gingen kopen, zodat de markt weer zou gaan draaien. Dat gebeurde inderdaad en daardoor werden de prijzen weer wat hoger.
De afgelopen maanden hebben mijn broers en ik elk weekend werk verricht in het huis dat van mijn vader was. Het staat nu te koop. Een gunstige markt voor als je niets terug hoeft te kopen. Verdrietig blijft het.
Spaarmoeder! 